در اولین خطبه‌ای که امام حسن مجتبی علیه السلام پس از به شهادت رسیدن امیرمؤمنان علیه السلام ایراد فرمودند آمده است: «وَلَقَدْ أُصِیبَ بِهِ اَلشَّرْقُ وَاَلْغَرْبُ؛ با شهید شدن امیرمؤمنان علیه السلام شرق و غرب دچار مصیبت و فاجعه و بلا شد».

شهادت آن امام بزرگوار شرق و غرب جهانِ گسترده دامن آن روز اسلام را مصیبت زده کرد. گفتنی است که محدوده جغرافیایی آن روز جهان اسلام، بزرگ‌ترین گستره حکومتی بود که تحت فرمان و حاکمیت امیرمؤمنان علیه السلام قرار داشت. مردم ساکن در حوزه حکومت امیرمؤمنان علیه السلام در آرامش و آسایش زندگی می کردند و به گواهی تاریخ یک مورد ظلم و ستم و اجحاف از سوی حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام یا یکی از کارگزاران ایشان به آنان تحمیل و روا داشته نشد.

تا زمانی که امیرمؤمنان علیه السلام حکومت اسلامی را مدیریت می کردند هیچ موردی از جنایت و انسان‌کشی وجود نداشت، ولی پس از به شهادت رسیدن ایشان و افتادن خلافت و حکومت آن حضرت به دست معاویه سردسته تبهکاران، انواع جنایت‌ها باب شد و مشکلات بروز کرد و آدم‌کشی، افراد را زنده زنده در آتش سوزاندن، زنده به گور کردن افراد، سربریدن انسان‌ها و آتش زدن مزارع در جای جای گستره اسلامی رواج یافت و عادی شد.

پدیدارشدن قحطی در جوامع اسلامی

فراموش نکنیم که امیرمؤمنان علیه السلام همانند رسول خدا صلی الله علیه وآله هیچ‌گاه جنگ تهاجمی نداشت و آغازگر جنگ نبودند و تمام جنگ‌ها و کارزار‌های ایشان دفاعی بود. ایشان به لشکر خود توصیه می فرمودند که مبادا در صورت پیروزی درختی را بسوزانند یا آن را قطع کنند، در مقابل و مخالف این منش والا، رفتار معاویه بود. او در همان سالِ به قدرت رسیدن خود افرادی را به برخی از شهرهای عراق فرستاد و در این اعزام به افراد اعزام شده دستورالعمل‌هایی داد و آنان نیز آن را عملی کردند. او دستور داده بود هر جایی را که به تصرف خود درآوردند، مزارع مردم را به آتش بکشند و دستور او عملی می شد که از نگاه تاریخ پنهان نمانده و در متون تاریخی ثبت و ضبط شده است.

این اقدام‌ها در نهایت موجب قحطی و گرسنگی مردم می‌شد؛ چراکه امکانات یاری رساندن از دیگر شهرهای برخوردار از امنیت به مناطق قحطی زده فراهم نبود. چنانکه بیان شده این مشکلات و گرفتاری ها و قحطی های ناشی از رفتارهای جنایت‌بار مدعیان خلافت به طور مکرر در تاریخ به وجود آمده است. در پی به وجود آمدن قحطی سختی‌ها و تنگناهای فراوانی بر مردم تحمیل می‌شد که صدها و هزاران مورد را تاریخ ثبت کرده است.

در قحطی‌هایی که به وجود می آمد کار به جایی می رسید که اگر فردی ناتوان بود او را می کشتند و گوشت بدنش را می خوردند. در تاریخ نوشته‌اند زنی را در آن شرایط کشتند و بدنش را قطعه قطعه کردند و خوردند. زن قربانی شده یک خواهر داشت که او نیز از شدت گرسنگی در آستانه هلاک شدن قرار گرفته بود لذا فریاد می زد تکه‌ای از بدن خواهرم را به من بدهید تا از مرگ جان سالم به در ببرم، ولی چیزی از بدن خواهرش به او نرسید.

این اتفاقات و فجایع نه در سرزمین های کفر، بلکه در کشورهای اسلامی تحت حاکمیت معاویه و یزید بن معاویه و مروان و عبدالملک و بنی العباس و دیگرانی رخ می داد که به ناحق خود را رئیس حکومت اسلامی می خواندند.

اینکه امام حسن مجتبی علیه السلام پس از شهادت امیرمؤمنان فرمودند: «لَقَدْ أُصِیبَ بِهِ اَلشَّرْقُ وَاَلْغَرْبُ» سخنی گزاف و مبالغه‌آمیز بیان نداشتند و حق نیز همین بود و این سخن را می توان به عنوان کتابی انتخاب کرد که تمام بدکاری های این مدعیان خلافت را در آن گرد آورده است.

رفتارهای برخواسته از جنون

در تاریخ نوشته اند یکی از این قبیل مدعیان خلافت رسول خدا صلی الله علیه وآله اگر با کسی مشکل پیدا می کرد با کوبیدن میخ در چشمانش او را می کشت. در احوالات یکی از امویانی که خود را خلیفه خوانده بود نوشته اند روزی شخصی به او گفت «اتَّقِ اللَّهَ؛ از خدا پروا کن».

خلیفه خودخوانده سخت برآشفت و به عمال خود دستور داد او را همان جا بر زمین بزنند و با لگدکوب کردنش او را بکشند و عمال او چنین کردند.

در مقابل

در مقابل، دشمن‌ترین دشمنان امیرمؤمنان علیه السلام در جایی نقل نکرده و یا ننوشته است که علی بن ابی طالب علیه السلام کسی را این‌گونه کشته و یا مجازات کرده باشند. زمانی که رسول خدا صلی الله علیه وآله یا امیرمؤمنان علیه السلام لشکریان خود را برای دفاع گسیل می داشتند به آنان فرمان می دادند مبادا درختی سوزانده یا قطع شود. اما معاویه آتش زدن مزارع را در دستور کار خود قرار داده بود و با این رفتار سرزمین‌ها و شهرها را ویران و نابود کرده و در نتیجه مردم را دچار قحطی و گرسنگی و سرانجام مرگ سخت می کرد. این شرایط پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله و امیرمؤمنان علیه السلام شروع شد و گسترش یافت.

بنا به نقل تاریخ، یکی دیگر از کسانی که خود را به ناحق جانشین و خلیفه رسول الله صلی الله علیه وآله می خواند، کیسه‌ای پر از مار و عقرب داشت. روزی افرادی به دیدارش رفتند و او در مقابل میهمانان کیسه مار و عقرب ها را خالی کرد و جانوران کشنده و خطرناک پراکنده شدند. میهمانان وحشت زده و سراسیمه به این سو و آن سو می‌گریختند و خلیفه با دیدن عکس العمل آنان به وجد آمده بود و می خندید. این افراد بدون داشتن اندکی شایستگی (بلکه به تمام معنا افرادی ناشایسته بودند) ظالمانه خلافت را غصب کردند و آنچه در سر می پروراندند و میل داشتند انجام دادند و در عین حال خود را خلیفه و جانشین رسول خدا صلی الله علیه وآله می نامیدند.

فراموش نکنیم که امیرمؤمنان علیه السلام به گواهی و تأیید قرآن کریم جان پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله بودند؛ آن‌جا که می فرمایند: «وَأَنْفُسَنَا؛ ونفس ما».

از همین‌رو امیرمؤمنان علی بن ابی طالب علیه السلام پیرو منش و سیره عطرآگین رسول مکرم اسلام صلی الله علیه وآله و ادامه دهنده واقعی و صادق راه آن حضرت بودند.

مسئولیت ما

امروزه همه ما وظیفه داریم این سیره و سنت پاک نبوی و علوی را به همگان معرفی کرده و همگان را با آن آشنا کنیم تا خلافت واقعی را از خلافت جعلی و پوشالی بازشناسند و این امر با استفاده از وسایل ارتباط‌جمعی کاملاً ممکن است. اگر در این راه کار نشود، در روز قیامت کسانی به پیشگاه خدای متعال از عدم آگاهی خود شکایت و گلایه می کنند و همین امر را دلیل انحراف و خطای در مسیر بیان می کنند و ما مسئول خواهیم بود.

امید است که در روزهای باقیمانده از این ماه باعظمت و پربرکت خدا، افراد موفق، موفق‌تر باشند و کسانی که توفیقی حاصل نکرده اند در راه یاری رساندن به امیرمؤمنان علیه السلام و پرهیز از خذلان حضرتش تصمیم بگیرند و آن را عمل کنند و اگر دیگران در این راه گام برنداشتند و فعالیت نکرده اند، ما کوتاهی نکرده باشیم.

 

وصلی الله علی محمد وآله الطاهرین