LOGIN
بیانات
shirazi.ir
"آية الله العظمي شيرازي در ديدار با شماري از مديران و مسئولان محلي کربلاي معلي:"
بايد عراقي بسازيم که تبلور حکومت علوي باشد.
کد 380
نسخه مناسب چاپ کپی خبر لینک کوتاه ‏ 17 تیر 1383 - 11 جمادى الأولى 1425
در روز چهارشنبه يازدهم جمادي الاول 1425ق. حضرت آية الله العظمي سيد صادق حسيني شيرازي شماري از مديران و مسئولان محلي کربلاي معلي را که براي زيارت حضرت فاطمه معصومه سلام الله عليها به قم آمده بودند، به حضور پذيرفت و به گرمي از آنان استقبال کرد. آن گاه آقاي فائق عوز به نمايندگي از هيئت ديدار کننده نسبت به فرصتي که در اختيار آنان قرار گرفت، تشکر و قدرداني کرد.

سپس حضرت آية الله العظمي شيرازي آيه: «ولو أن أهل القري آمنوا واتقوا لفتحنا عليهم برکات من السماء والأرض ولکن کذبوا فأخذناهم بما کانوا يکسبون(1)؛ و اگر مردم شهرها ايمان آورده و به تقوا گراييده بودند، قطعاً برکاتي از آسمان و زمين بر ايشان مي گشوديم، ولي تکذيب کردند؛ سپس به [کيفر] دستاوردشان [گريبان] آنان را گرفتيم» تلاوت کرد.

آن گاه فرمود: مسائل سياسي و اقتصادي که امير المؤمنين عليه السّلام در دوران حکومت خود به کار مي بست بر اساس معيارهاي الهي مورد اشاره در آيه پيش گفته شده بود. آن حضرت فرمان قرآن را به اجرا گذارد و در نتيجه مردم آن روزگار، به ويژه مردم عراق (که کوفه يکي از شهرهاي مرکز حکومت آن حضرت بود) در آسايش و رفاه به سر مي بردند، زيرا اقتصادي پايه گذارده بود که بهترين ها بود و سياستي اعمال مي کرد که بازتر از آن يافت نمي شد.

معظم له افزود: امروز در سراسر گيتي هيچ دولتي حتي دولت هاي ثروتمند را نمي توان يافت که ادعا کند فقر را ريشه کن کرده است، اما امير المؤمنين توانست با اجراي رهنمودها و ارزش هاي والاي الهي فقر را به طور کامل بزدايد. در عين حال مي بينيم که آن حضرت مي فرمايد: «... ولي چه بعيد است که هواي نفس بر من چيره شود و حرصم مرا به گزينش خوراک هاي لذيذ بکشاند، در حالي که شايد در حجاز يا يمامه بينوايي باشد که به يافتن قرص ناني اميد ندارد و هرگز مزه سيري را نچشيده باشد(2) ...».

سپس افزود: اگر تمام دولت ها، به ويژه آن دسته از دولت ها که داعيه آزادي دارند، مورد کاوش قرار دهيد، حتي در يک مورد نخواهيد ديد که به ملت هاي خود اجازه برگزاري تظاهرات بي قيد و شرط و کاملاً آزاد بدهند. در مقابل، امير المؤمنين عليه السّلام 1400 سال قبل مخالفان خود را کاملاً آزاد گذارد تا هر گونه مي خواهند بر ضد حضرتش اعتراض و تظاهرات کنند. امام صادق عليه السّلام در اين باره فرموده است: «زماني که امير المؤمنين عليه السّلام وارد کوفه شد به فرزندش فرمود به مردم اعلام کند: نمازهاي [نافله = مستحب] ماه رمضان نبايد به جماعت خوانده شود [چه اين که جايز نيست].

امام حسن عليه السّلام فرمان پدر را عملي کرد و چون مردم پيام او را شنيدند، فرياد برآوردند: وا عمراه، وا عمراه.

آن گاه امام حسن عليه السّلام نزد امير المؤمنين عليه السّلام بازگشت. امير المؤمنين عليه السّلام از او پرسيد: اين صداها چيست؟

امام حسن عليه السّلام گفت: چون فرمان تان را عملي کردم و مردم را از آن آگاه کردم، بانگ: وا عمراه، وا عمراه برآورده اند.

امير المؤمنين عليه السّلام به فرزندش فرمود: به آنان بگو: [آن گونه که مي خواهند] نماز بگزاردند(3)».

بايد توجه داشت علي رغم اين که معترضان يک هزارم مردم کوفه نبودند، اما امام عليه السّلام به اعتراض آنان توجه کرده، به آنان اجازه داد تا آن گونه که مايل هستند نماز بخوانند. آيا چنين منش و رفتاري از حاکمان مدعي آزادي سراغ داريد؟

معظم له در ادامه فرمودند: اگر جهانيان با رهنمودهاي قرآن کريم، سيره پيامبر صلّي الله عليه وآله وسلّم و شيوه حکومتي امير المؤمنين عليه السّلام آشنا شوند، بي ترديد در به کارگيري مفاهيم و رهنمودهاي اسلام پيسي خواهند گرفت، همان چيزي که امير المؤمنين عليه السّلام در واپسين در زندگي اش بدان اشاره کرد و فرمود: «خدا را، خدا را درباره قرآن در نظر داشته باشيد، مبادا غير از شما در عمل به آن سبقت گيرند(4)».

البته کساني اندک رهنمودهايي از قرآن و اسلام را گرفته و با به کار بستن آنها به مرحله اي از بالندگي رسيده اند که مي بينيم.

آية الله العظمي شيرازي افزودند: اگر مسلمانان فرموده خدا را به کار بندند، بي ترديد از وعده هاي او بهره مند خواهند شد، آن جا که مي فرمايد: «قطعاً برکاتي از آسمان و زمين بر ايشان مي گشوديم» و بدين ترتيب جامعه اي بهره مند به وجود مي آمد که نيروهايش هدر نمي رفت، جوانانش تباه نمي شدند و زنانش به فساد نمي گراييدند، اما _ هزاران افسوس _ تنها به نام اسلام بسنده کردند و به کيفر اين ناسپاسي و کفران نعمت «خدا گريبان آنان را به کيفر کردارشان گرفت».

آن گاه معظم له به شرايط حاکم بر عراق پرداخت و فرمود: امروز عراق روزهاي پاياني سختي ها را سپري مي کند و در آستانه خير و رحمت بزرگ قرار دارد. حال چه کسي وظيفه فراگير کردن اين نعمت ها را بر عهده دارد؟ چه کسي بايد جامعه جوانان عراقي را _ که بر اساس آماري 41 درصد جمعيت عراق را تشکيل مي دهند _ ساخته و آنان را از نظر علمي و فکري پرورش دهد؟

بي ترديد فرهيختگان عراقي در هر سطحي که هستند در اين زمينه مسئوليت دارند، چرا که به دليل توانمندي شان مي توانند جامعه را بسازند. اگر بخواهيد آينده عراق همانند عراق روزگار حاکميت امير المؤمنين عليه السّلام تهي از فقر و خودکامگي باشد بايد مواردي را مد نظر قرار داده، بدان بپردازيد:

نخست: درک و شناخت روش و آموزه هاي قرآن و سيره رسول خدا و امير المؤمنين عليه السّلام است. در حديثي از امام رضا عليه السّلام آمده است که فرمود: «رحم الله من أحيا أمرنا؛ خدا رحمت کند کسي که امر [امامت و رسالت] ما را زنده نگاه دارد؛

پرسيدند: چگونه امر شما زنده نگاه داشته مي شود؟

حضرت فرمود: «يتعلم علومنا ويعلمها الناس؛ [انسان] دانش ما را فرا گيرد و به ديگران بياموزد».

دوم: يافته هاي خود را به ديگران بياموزيد که بر اساس فرموده پيامبر: «شما همگي سرپرستيد و همگي نسبت به زيردستان مسئوليد».

 توجه داشته باشيد که تحقق بخشيدن به اين اهداف نيازمند همت و فداکاري وصرف وقت و هزينه است. بدين ترتيب مي توانيد عراقي به وجود آورديد که سنگ بناي آن را اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب عليه السلام بنيان نهاد و در چنين صورتي است وعده خدا شامل شما خواهد شد، آن جا که فرموده: «قطعاً برکاتي از آسمان و زمين بر ايشان مي گشوديم» و چنين خواهد کرد.

 .............................................................

(1) اعراف (7)، آيه 96.

(2)  نهج البلاغه، نامه 45.

(3)  طوسي، تهذيب الأحکام، ج3، ص70، باب: فضل شهر رمضان والصلاة فيه، حديث 30.

(4) نهج البلاغه، نامه 47.

  • نظری برای این خبر درج نشده است.